Низ Улицата на Црвените Фењери.

Ден празничен, и таму неработен, недела беше.
Се шетаме со еден мој цимер, инаку во иста фирма работиме и него би сакал за цело време на приказнава да го држам во втор план. Тој е од секундарна важност за ова што Ви раскажувам.
Сепак мора да Ви го претставам. Штом ќе земе плата, веднаш трча во Улицата на Црвените Фењери, и после ми прераскажува каков јунак бил, па како дотичната, ајде да Ве запознаам уште и со неа, од Лусија. (Од почитта спрема земјата одкај што потекнува за цело време ќе користам искривени зборови.) продолжувам, па како таа толку многу била воодушевена од неговите подвизи па го частела уште дваесет минути а не му наплатила нови триесет евра.
Леле колку треба да си малоумен да смислиш ваква приказна а па уште помалоумен треба да си да го слушаш сето ова. А јас добричина и ферчина ајде демек кобајаги го слушам, и одвреме навреме ќе климнам со глава аха, аха.
Доаѓа еден ден и ми вика: Цимер, нема да ми веруваш ама и на денешен ден, на овој голем празник Лусинката работи.
– Не зафркавај, зарем е можно, …па и во Лусија денес е празник.
– Даа, јас бев, ако не ми веруваш ајде ќе прошетаме а ако сакаш и ќе се кладиме.
Не ми паѓаше на памет да се кладам, ниту да се убедувам. Јас знаев кога лаже. Го погледнувам во усните, ако ги помера усните значи лаже…да не зине, да не излаже.
Сплет од околности беше таков да ни се најавија некои пријатели да ни дојдат во посета, па заминавме со цимерот мој во маркет да докупиме некои потребштини.
Најкраток пат за поминување до маркетот а и на многу инсистирање од јунакот, поминавме низ Улицата на Црвените Фењери.
Леле, стварно Лусинката беше на смена. Бев вчудоневиден. Веднаш ми летнаа милион мисли. Курвинска работа, да се нема почит спрема таков голем празник. Зарем морала, зарем не можела да се смени и слично.
Потоа, па размислувам, кој сум јас да судам. Дали сум јас во нејзина кожа и дали знам со какви проблеми се носи таа со фамилијата во Лусија. Што ако има болно дете за кои се потребни инекции, за еден ден, една инекција сто евра само за да детето преживее до утредента. (За ова, за лечење од ретки болести ќе пишувам посебен блог бидејќи знам еден сличен пример каде детето го хранат со специјална храна која чини околу 50 евра дневно.)
И така милион чувства во глава. Едни прекорувачки, други сожалувачки.
Секој кој читал исповеди на проститутки знае дека тоа се луѓе со грозно минато, со тешко детство, без семејна љубов, тепани, принудувани, неретко и силувани…и.т.н.
Додека пазаревме во маркетот, една глетка ми се вртеше во главата. Глетка кога не виде Лусинката како го обори погледот. Се засрами од мене. Посакав да и купам едно полче вотка и една чоколада полесно да ја заврши смената ама се предомислив бидејќи сметав дека ќе и биде уште потешко. Уште позасрамена ќе биде. На враќање кружевме пет улици околу наоколу само да не поминеме таму и повторно да не се сретнеме.
Колку понижувачки работи. Соба до соба начичкани една до друга. Соби со големи прозори. Внатре живи експонати во гаќи и брусхалтери. Шеташ и загледуваш. Како да купуваш круши од пазар. Сакаш поцицлести, погазести, помлади или со темна боја на кожа. Застануваш на прозорецот и се пазариш, може три кила круши за десет денари?
Леле колку девалвирало чувството да бидеш човек.